De scheet van het kind ging verder dan alleen maar een luidruchtig geluid. Het had ook een sterke geur, die zich snel door de kamer verspreidde. De ouders van het kind, die op de bank zaten te kijken naar de televisie, werden meteen wakker geschud door de stank.
“Wat was dat?” vroeg de vader.
“Ik weet het niet,” zei de moeder. “Maar het stinkt!”
Het kind, dat op de grond zat te spelen, keek op met een grote glimlach op zijn gezicht. “Dat was ik,” zei hij. “Ik heb een scheet gelaten.”
De ouders van het kind keken elkaar aan. Ze konden niet anders dan lachen. “Dat was een flinke,” zei de vader.
“Ja,” zei de moeder. “Je moet meer fruit eten.”
Het kind lachte nog harder. Hij was trots op zijn prestatie. Hij had de hele kamer laten stinken!
De scheet ging echter verder dan alleen maar een luidruchtig geluid en een sterke geur. Het had ook een andere, onverwachte, impact.
De scheet was namelijk de aanleiding voor een gesprek over winderigheid. De ouders van het kind besloten dat het tijd was om hun zoon te leren over de normale fysiologische processen van het menselijk lichaam.
Ze legden hem uit dat iedereen wel eens winderigheid heeft. Dat het komt doordat er gassen in de darmen ontstaan. Dat die gassen er uit moeten, maar dat het niet altijd even makkelijk is om ze op te houden.
Het kind luisterde aandachtig. Hij vond het interessant om te leren over zijn eigen lichaam. Hij begreep dat het niet erg was om winderigheid te hebben. Dat het gewoon een normaal onderdeel is van het leven.
Het gesprek over winderigheid had een positief effect op het kind. Hij voelde zich niet meer zo verlegen als hij een scheet liet. Hij wist dat het niet erg was.
En zo ging de scheet van het kind verder dan alleen maar een luidruchtig geluid en een sterke geur. Het was ook de aanleiding voor een leerzaam gesprek over de normale fysiologische processen van het menselijk lichaam.