‘Sterk verlangen naar een vroeger schip’ is een gedicht van de Nederlandse dichter Willem Kloos. Het werd voor het eerst gepubliceerd in 1893 in zijn debuutbundel ‘Gedichten’. Het gedicht is een liefdesverklaring aan de zee, die voor Kloos symbool staat voor vrijheid en onbegrensdheid.
Het gedicht begint met de uitroep “O, zee, ik heb je zo lief!”. De ik-figuur van het gedicht beschrijft vervolgens hoe hij zich tot de zee voelt aangetrokken: “Je roept mij, je roept mij, o, zee!”. Hij voelt een sterke drang om naar de zee terug te keren, naar een tijd waarin hij nog vrij en onbezorgd was: “Ik wil naar jou terug, o, zee, / Naar vroeger tijden, toen ik vrij was.”
Het gedicht eindigt met de hoop dat de ik-figuur ooit weer de zee zal kunnen ontmoeten: “O, zee, ik zal jou weer zien, / Ik zal terugkomen, ik zal terugkomen!”.
‘Sterk verlangen naar een vroeger schip’ is een krachtig en emotioneel gedicht dat de liefde voor de zee op een prachtige manier weet te verwoorden. Het is een gedicht dat nog steeds resoneert bij mensen die zich aangetrokken voelen tot de zee en de vrijheid die deze vertegenwoordigt.