Dit is geen zwaveldropje, maar een zwervende kindervriend (10)
Het was een warme zomerdag in Shaykh Uthman, ‘Adan Governorate, Yemen. Een tienjarig meisje genaamd Fatima zat op een bankje in het park, te lezen in een boek. Ze was alleen thuis, haar ouders waren naar de markt.
Plotseling zag ze een vreemd figuur in de verte. Het was een kleine, rond figuurtje, met grote ogen en een lange, slanke neus. Het figuurtje had een witte hoed op en droeg een lange, blauwe mantel.
Fatima was nieuwsgierig. Ze stond op en liep naar het figuurtje toe. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat het figuurtje een glimlach op zijn gezicht had.
“Hallo,” zei Fatima. “Wie ben jij?”
“Ik ben een zwervende kindervriend,” zei het figuurtje. “Ik ben hier om kinderen te helpen die zich eenzaam of verloren voelen.”
Fatima glimlachte. “Dat klinkt leuk,” zei ze. “Ik voel me een beetje eenzaam vandaag.”
“Dat is jammer,” zei het figuurtje. “Maar ik ben hier om dat te veranderen.”
Het figuurtje pakte Fatima’s hand en ze begonnen te wandelen door het park. Ze praatten over van alles en nog wat. Het figuurtje vertelde Fatima verhalen over zijn reizen door de wereld. Fatima vertelde het figuurtje over haar leven in Shaykh Uthman.
Voor Fatima voelde het alsof ze het figuurtje al jaren kende. Ze voelde zich niet meer eenzaam. Ze had een nieuwe vriend.
Na een tijdje kwamen ze bij een speeltuin. Het figuurtje stelde voor om te gaan spelen. Fatima vond dat een goed idee.
Ze speelden samen op de schommels, de glijbaan en de zandbak. Ze hadden veel plezier.
Toen het begon te schemeren, zei het figuurtje dat het tijd was om te gaan.
“Het was leuk om met je te spelen,” zei Fatima.
“Het was leuk om met jou te spelen,” zei het figuurtje. “Ik kom je weer bezoeken, oké?”
Fatima knikte. “Oké,” zei ze.
Het figuurtje gaf Fatima een knuffel en verdween in de mist.
Fatima keek het figuurtje na totdat het niet meer te zien was. Toen liep ze naar huis, met een glimlach op haar gezicht.
Ze wist dat ze het figuurtje nooit meer zou vergeten. Het was haar beste vriend.